واژهای لَحد کِشان

احسان محمدی فاضل: واژه ها میتواند# خطرناکتر از هر سلاح جنگی باشد. گلنگدن آن مغز به اصطلاح خلاق، فشنگش آوا و ماشه آن زبان است. هدف دیگر سیبلِ مقابل نیست، ذهن های مقابل است.

واژه ها صدای چکاچک ندارند بلکه بی صدا رها میشوند و هیچگاه خطا نمیرود . هدف را  از پای در نمیآوردند بلکه  هوشیار و آماده عکس العمل ش میکند.

فاجعه زمانی پدیدار میشود که این گلوله ها به فرهنگ، دین، اعتقادات  و باورهای جامعه برخود کند و حاج قاسم هایی از جنس خود واژه ها برای مهار آن نیاز  دارد.

داعشی ها می آیند و میروند قصه های واقعی چه بی‌رحمانه و بی وفا یادمان میرود.

یادمان میرود، سربریدن کودکان یا پوست کندن زنده زنده مردان در مقابل خانواده های خود، به اسارت گرفتن دختران و زن های بی گناه و تجاوز به آنان، سوزاندن زنده زنده افراد و ذبح دسته جمعی صدها جوان.  شاید فقط در میان واژه ها دوباره جستجوی شوند.

خش خش قلم های واژه نگار سر به دارانی را به زیر لحد کشانیده  که از خاک روی آن هیچ گندمی نخواهد رویید.

بفهمیم و بفهمانیم که امنیت اتفاقی نیست حتی اگر آن قلم ظریفی باشد که واژه های فرجام ما را بر برجام ما می نویسد.

جامعه مونولوگ

جامعه ایران جامعه ای گفت است تا گو. جامعه ای مونولوگ خصلت اکثر ما ایرانیان که از درون خانواده شروع می‌شود. جامعه تک گو دیگران را به با ما زیستن می خواند اما جامعه گفتگو محور با هم بودن را تمرین می‌کنند. زندگی بدون گفتگو محکوم به تزلزل و آسیب‌های اجتماعی جبران ناپذیری است. این مطلب برداشتی از دکتر عباس کاظمی جامعه شناس بود اما به عنوان یک فرد معمولی میگویم جامعه امروز ایران بدون کتاب، گفتگو، قهوه، سیگار و ....محکوم به آسیب‌های اجتماعی است.